In een vorig blog schreef ik al over een diner-clubje waar ik ooit uit ben gestapt. Nu denk je misschien: wat heeft dat met balans en IBD te maken? Maar het wordt zo allemaal duidelijk :)
Het zat zo: toen mijn oudste dochter net op de basisschool zat werd ik gevraagd voor een maandelijks diner-clubje met een stuk of vijf andere moeders. Die avonden zaten vol wijn, druk gepraat en eten op onregelmatige tijden. Soms kwam het voorgerecht pas om 9 uur ’s avonds, omdat het om beurten bij iemand anders thuis werd gehost.
Voor mij als Crohnie was dat niet ideaal. Sterker nog: ik kwam na die avonden altijd erg moe en met hoofd- en buikpijn thuis, en moest daarna drie dagen bijkomen.
Na een tijdje nam ik nog maar een half glaasje wijn, probeerde ik mijn mening, die soms flink anders was dan die van hen, wat minder vaak te delen en nam ik om tien uur afscheid. Maar dan waren de andere moeders net een beetje op dreef, en ging ik dus vaak al na het voorgerecht weg.
Het hielp niet. Ik kreeg nog steeds geen energie van de avonden en de onderwerpen die op tafel kwamen. Omdat ik me steeds zo inhield genoot ik er nog minder van.
Elke keer dat er weer zo’n avond aankwam zei ik tegen mijn man Mathijs: dit is de laatste keer dat ik ga. Maar wat denk je dat ik deed? Ik bleef bij het diner-clubje. Want ik dacht: wat zullen ze wel niet denken als ik eruit stap? En misschien is het goed voor mijn dochter als ik naar deze avonden blijf komen. Nu hoor ik nog wat over het wel en wee in de klas. En als ik eruit stap, zal dat dan invloed hebben op hoe mijn dochter wordt gezien?
Het wordt nog erger: ik nodigde een andere moeder uit om ‘lid’ van het clubje te worden, een vriendin van mij, bij wijze van support. Achteraf kan ik het bijna niet geloven, maar ik deed het echt. Ook daar werden die avonden niet leuker van, want die vriendin kon ik natuurlijk ook op andere momenten spreken en de energie van de avonden bleef dezelfde.
Pas toen ik tijdens een coach-traject echt leerde tot de essentie te komen van mijn leven was ik klaar om afscheid te nemen van het diner-clubje. Ik zag dat ik er echt geen energie van kreeg en dat ik vooral bleef om aardig gevonden te worden: ik was bang om de andere moeders teleur te stellen en dat ze mij dan heel stom zouden vinden.
Toen ik eindelijk de moed bij elkaar raapte en de initiator van het groepje belde om te zeggen dat ik keuzes aan het maken was en dat dit daardoor afviel, vond ik dat best een uitdaging. Ik moest het stemmetje in mij dat zegt ‘doe maar aardig, val niet op, doe gewoon mee’ echt in bedwang houden. Maar dankzij de coaching wist ik goed wat ik moest zeggen en was ik tevreden. De reactie van de moeders was naar mij toe ook positief: ze respecteerden allemaal mijn beslissing.
Heel af en toe, als ik ze daarna op het schoolplein zag, dacht ik: oh jee, wat vinden ze nu van mij? Maar die gedachte kon ik makkelijk wegwuiven: want al zouden ze mij hierom hebben afgewezen, dat was niet belangrijk: ik had mijn grenzen aangegeven en dat kunnen anderen alleen maar respecteren. Ik heb nu meer balans in mijn leven omdat ik alleen heb overgehouden wat voor mij essentieel is. Wat mij energie geeft. En dat is meer waard dan aardig gevonden worden.
Als je wilt kun je hier ook zelf mee oefenen. Dit is de oefening bij tip 2 in het e-book: zeg deze week eens ‘nee’ tegen iets waar je echt geen zin in of energie voor hebt, en waartegen je normaal ‘ja’ zou zeggen vanuit sociale druk of plichtsbesef. Of vraag een keer hulp waar je normaal gesproken je kaken op elkaar zou klemmen en door zou gaan.
Ik hoor graag wat je resultaat is. Laat het me weten in de besloten FB-community!